Āderu¹ Namas²
¹Ādere ir mītisks tīklojuma veida enerģijas strāvojums zemē. Ticība āderēm ir sastopama daudzās tautās, īpaši Latvija un Ziemeļeiropā. Āderu ekistence nav zinātniski pierādīta un tiek apšaubīta.
¹Ader - to mityczny ładunek energetyczny przypominający ortogonalną siatkę spoczywającą pod powierzchnią ziemi. Wiara w Ader występuje w wielu narodach, szczególnie na Łotwie, lecz jej ślady możemy odnaleźć w całej północnej Europie. Obecność Ader nie została naukowo udowodniona i obecnie jest uznawana ze element lokalnej tradycji.
²Namas - dom
- Idea -
Największym skarbem tego co było przed nami jest tradycja i lokalny kontekst obecny wokół. Obiekty, które nawiązują do lokalnego dziedzictwa i potrafią z niego korzystać, stają się spójnymi elementami układanki przestrzennej. Głębokie zakorzenienie w naturze ludzi, którzy mieszkają na tych terenach od pokoleń, mogą zainspirować wielu współczesnych artystów. Kulturowe wierzenia w niewidzialne, ale dostrzegalne podziemne linie energii wpływające na funkcjonowanie człowieka jako elementu natury. Wszystko to zaczyna się od punktu, łączy się w linie, znaki, a następnie historie - prowadząc do powstania dzieła sztuki.
Natura jest integralną częścią inspiracji artystów. Od zawsze była obecna w malarstwie, muzyce czy teatrze – przypominając o jej znaczeniu i wskazując na pochodzenie człowieka jako elementu naturalnego krajobrazu. W swej istocie człowiek współpracuje z naturą. Wykorzystuje jej bogactwo, z szacunkiem kreując swoją rzeczywistość. Stara się dążyć do ciągłego rozwoju. Na tym właśnie polega życie w zgodzie z naturą.
Dom oparty na tym cyklu twórczym charakteryzuje się otwartą formą i elastycznością funkcjonowania. Aby dać harmonijne tło dla życia i procesu kreacji. Jednocześnie stymulując go do twórczej pracy w przestrzeni będącej łącznikiem światów – gdzie wnętrze przenika się z zewnętrzem, gdzie elementy natury nie mają swojej wydzielonej granicy uzupełniając przestrzenie architektury.
Rdzeń budynku oparty na dwóch kominach - serce nowej funkcji i domocentrycznego archetypu. Nawiązuje do historii chaty, w której dwaj bracia mieszkali razem pod jednym dachem, dzieląc przestrzenie i pomagając sobie nawzajem. Zmiana sposobu myślenia o rozwijaniu tradycyjnych, lokalnych znaków graficznych na kształtowanie przestrzeni doprowadziła do stopniowego kształtowania idei. To ustanowiło spójną narrację o budowaniu przestrzeni. Architektura staje się podstawą do kreacji nowych dzieł jako nowego dziedzictwa w przyszłości. Tak by inspirować następne pokolenia. Tak by cały proces mógł powtórzyć kolejny cykl.
- Jak to działa? - przez analogię -
Komin - rdzeń
Ogień jako jeden z elementów lokalnej kultury skupia wokół niego życie społeczne i więzi. Zarówno lokalnie, jak i antropologicznie, palenisko jest rdzeniem osadnictwa. Z czasem jego kształt przybrał formę komina, którego znaczenie urosło i stało się sercem domu. Komin stał się początkiem, punktem budowy formy, która osadzona w miejscach wcześniej istniejących, nabrała bardziej współczesnego znaczenia. Zgodnie z tradycją skupił wszystkie funkcje budynku, odciążając przestrzeń wewnętrzną wokół niego.
Linia ognia
Połączenie między punktami jest kontynuacją myślenia o przeplataniu się naturalnych energii i symbolu ognia jako centralnego punktu stworzenia. Początkiem myślenia o każdym budynku jest określenie przecięć linii ognia i zlokalizowanie komina - serca, punktu zbiórki. Najsilniejsze powiązania tkwią w budownictwie domowym, gdzie myślenie o współistnieniu dwóch rodzin jako nowej formie poprzedniego domu dwóch braci prowadzi do stworzenia nowej formy. Dwa kominy określają nową przestrzeń życiową i część wspólną pomiędzy.
Swobodny przepływ
Zgodnie z myślą wierzeń lokalnych społeczności, układ podąża za swobodnym przepływie energii w przyrodzie. Kiedyś linie wodne otaczające budynek określały jego obrys. Linie wodne definiowały zewnętrze, ogień linii wnętrza. Wszystko miało swoje miejsce. Eksploracja aranżacji krążyła wokół swobodnego przepływu widoków i światła, pozycjonowania pod wiatr i wyraźnej separacji, w której żaden obiekt nie konkuruje z innym. Rozkładając swobodnie kubatury, otwieramy widok na jezioro i kształtujemy przestrzeń wspólną na dziedzińcu, jak to jest typowe dla budownictwa wiejskiego.
Rosnąca forma
Połączenie wszystkich elementów oparte na szacunku dla natury i dziedzictwa prowadzi do głębszej relacji między człowiekiem a naturą w określonej przestrzeni. Tworzenie specyficznych stref: prywatnych zamkniętych w rdzeniu, prywatnych otwartych na parterze. Wspólna przestrzeń w środku budynku. Ta konfiguracja pozwala każdemu znaleźć swoje miejsce w danym momencie. Otwarta na naturę przestrzeń do pracy pozwala na większe zanurzenie się w tym, co otacza artystę. Możliwość adaptacji w podziale przestrzeni, a także w kontroli oświetlenia wnętrza, dzięki drewnianym osłonom przeciwsłonecznym, prowadzi nas do prostego wręcz “low-tecowego”, ale odpowiedniego sposobu funkcjonowania dla tego miejsca.
- Strefy -
Plan domu charakteryzuje się podziałem na strefy i efektywnym wykorzystaniem przestrzeni. W naturalny sposób otoczenie budynku staje się przedłużeniem - uzupełnieniem. Podział opiera się na: centralnej części wspólnej i dwóch jednostkach prywatnych. Przestrzeń mieszkań można zaaranżować na kilka sposobów. Piętro jako fragment zupełnie prywatny, bez otwarć na zewnętrze, można kształtować jako dwie oddzielić sypialnie lub przestrzeń połączoną. Okna dachowe pozwalają na dalekie widoki w stronę jeziora.
Każda z dwóch części mieszkalnych składają się z półprywatnej przestrzeni salonu i kuchni oraz przestrzeni prywatnej znajdującej się w kominie mieszkalnym. Warsztat i otoczenie tworzą jedną przestrzeń, stwarzając nieograniczone możliwości aranżacji i podziału przestrzeni zgodnie z potrzebami i dziedziną. Jednocześnie pozwalają na zamknięcie i odcięcie się od niesprzyjającej pogody.
- Obiekty -
Nawiązując do istniejącego kontekstu, budynek mieszkalny wzniesiono na miejscu wcześniejszych budynków, zachowując ten sam obrys. W formie tradycyjnej wiejskiej chaty wdrożono nowoczesne myślenie o człowieku i rozwiązania proekologiczne. Budując wnętrze w oparciu o masywne kominy, które akumulują ciepło, otrzymano ciekawe wnętrza i zysk termiczny. Otworzyło to dom na otoczenie, uwalniając ściany zewnętrze i pozwoliło na termiczne odizolowanie komina. Utrzymanie filozofii low-tec poprzez zastosowanie ręcznie obsługiwanych drewnianych zasłon odwołuje się do lokalnego budownictwa a tym samym pozwala na optymalne efekty pod kątem zrównoważonego budownictwa. Ograniczenie zaawansowanych technologii pozwala na większą integrację z otoczeniem i ograniczenie zużycia energii.
Wprowadzenie jedynie najpotrzebniejszych technologii, takich jak rekuperacja i pompa ciepła czerpiąca energię z wody, w połączeniu z ręcznie obsługiwanymi żaluzjami przeciwsłonecznymi, pozwala zachować komfort cieplny przy niewielkim zaangażowaniu inwestycyjnym. Zbieranie wody deszczowej, odpowiednia orientacja pod kątem wiatru oraz zwartość bloku pozwalają na obniżenie późniejszych kosztów poprzez odpowiednie wykorzystanie środków projektowych podczas budowy.
Przestrzeń do pracy jest niezależnym miejscem do skupienia się na sztuce i naturze. Elastyczność przestrzeni pozwala dwóm osobom na swobodną pracę w tym samym czasie. Warsztat jest połączeniem zarówno otwartych, jak i zamkniętych stref, a dzięki możliwości częściowego otwarcia ścian pozwala studiu wyjść nad samo jezioro. Fundamenty starej stodoły stały się powodem stworzenia centralnej przestrzeni zewnętrznej dla najemców, pozwalając im budować bardzo lokalną, niezależną społeczność.
wyróżnienie honorowe
architektura _ międzynarodowy konkurs
"painter’s lake house international competition"
buildner.com
lokalizacja _ cernostes lake, latvia
organizator _ buildner
rodzaj konkursu _ studialny
współpraca _ jakub wichtowski
projekt _ 2023
publikacje
āderu namas
